محرم، فاطمیه یا رمضان چندان تفاوتی ندارد!

17 فروردین روزنامه اعتماد در گفتگو با یک پژوهشگر دین و فلسفه می‌نویسد: «این فرد صائم (روزه‌دار) است که باید مراعات دیگران را بکند، نه اینکه دیگران همگی از کار خود باز بمانند، چراکه او روزه گرفته است! این قضیه کاملاً بالعکس فهمیده شده است. گویی همگان می‌باید مراعات حال فرد روزه‌دار را بکنند!».

در 14 فروردین، محمد مهاجری از چهره‌های جریان اصلاحات و از گردانندگان خبرآنلاین نیز در خصوص برنامه‌های مناسبتی ماه رمضان، در کانال تلگرامی خود نوشت: «تلویزیون مکتب گریه راه انداخته!»، «اینکه القا شود همه ما گناهکاریم واقعاً چه شوقی را برمی‌انگیزد؟» و «این کارها باعث افسردگی و گریز از دین می‌شود!».

مجید انصاری، عضو مجمع روحانیون مبارز نیز در آذرماه 1400 با حمله به مناسبت‌های مذهبی نظیر محرم و صفر، فاطمیه و ... با این توجیه که کسب‌وکار عده‌ای در درست کردن چنین مناسبت‌هایی است، مدعی شد، این افراد با این مراسم بیزینس می‌کنند!

این‌گونه رفتارها مسبوق به سابقه است؛ چنانچه توهین به شعائر دینی و یا زندگی اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) مانند خشونت‌طلب نامیدن پیامبر(ص) و یا اشتباه دانستن قیام امام حسین(ع) در دهه 70 را شاهد بودیم و این رویه با هتک حرمت عاشورای حسینی در سال 88 و «امت خداجو» نامیدن جماعت هتاک به پرچم و تکیه حسینی ادامه داشته و تا به امروز استمرار دارد.

هم سویی و همراهی این افراد و جریان‌ها با رسانه‌های غربی در زیر سؤال بردن ارزش‌ها و احکام اسلامی، این امر را به ذهن متبادر می‌کند که این حرکات از یک اتاق فرمان مشترک در طراحی و اجرا استفاده می‌کنند.

طراحی دشمنان در هجمه به این ارزش‌ها و احکام نشان دهنده درستی منطق این شعائر و تأثیر آن در تربیت نسل مؤمن، انقلابی و مقاوم است که خار چشم دشمن شده است، چرا که تجربه نشان داده که دشمنان همواره به نقاط قوت ملت ایران حمله می‌کنند.

جامعه ایرانی باوجود تکثر در سلایق سیاسی، دارای ریشه و بنیه اعتقادی بالای مذهبی و اعتقادی است. اعتقاد به همین شعائر مذهبی و اعتقادی مانند عاشوراست که باعث مجاهدت در دفاع مقدس و استقامت و پایداری در دیگر برهه‌های سخت انقلاب شده است؛ لذا دشمن بر این اساس سعی دارد این اعتقادات را که بنیان و شالوده جامعه بر آن استوار است، تخریب کند و جلوگیری از این رویه، نیازمند تبیین جهادی و انقلابی برای نسل جوان کشور است.

یادداشت روز

(نویسنده: جواد خسروی)