شاهدی در آسمان حرم

آنها که با چشم‌های گریان آمده‌اند اما وقت برگشتن، لب‌هایشان لبریز از لبخند است. بالای سرشان که پر می‌زند، کمی غبارِ نشسته‌بر، پر و بالش را می‌تکاند روی سر زائرانت که برای همیشه خاک کوی تو را با خود داشته باشند، که وقت دوری تو، چادر و لباس‌های غبار گرفته‌ی وقت زیارت را چون توتیا به چشم‌های خود بکشند و با غبار حرمت آرام بگیرند.
وقت اجابت، از آسمان حرم، چشم می‌دوزد به دستان آنها که پیاله حاجتشان را لبریز عنایت کرده‌ای تا مثل هر روز و هر ساعت، شاهدی باشد دریای مهربانی تو را.